هزار و یکشب

هر شب یک مقاله از مقالات شمس را می خوانم.لذتش غریب است.خیلی جاها معنا را نمی فهمم ولی نمی دانید ریتم کلمات چه می کند با آدم.به سماع وادارتان می کند شمس تبریزی با واژه هایش...مقالات شمس که تمام شد می روم سراغ سهروردی بعد اگر عمری بود نوبت عشقی است که گذاشته ام زیر سرم این چند وقت و هی نوازشش کرده ام تا لایقش شوم.تا بزرگ شوم به اندازه جرات لمسش.می روم سراغ شهرزاد قصه گو،سراغ هزار و یکشب و خودم هم نمی دانم کی از بستر شهرزاد بر می خیزم.یکبار قرار است بخوانم برای دل خودم.یکبار قرار است بخوانم برای دل بقیه،برای کشف اسطوره هایی که فکر می کنم خیلی بیشتر از اسطوره های غرب روایت از جان گمگشته شرقی مردم این ملک کند . دلم می خواهد یونگ را قاضی کنم برای تفسیر شرقی هزار و یکشب و این کار به نظرم عمر گذاشتن می خواهد که قصدم این است که بگذارم،غم نان اگر بگذارد.

پی نوشت:در هزار و یکشب نخواندن من تا امروز غیر همه این حرف ها رازی هست که الان دلم می خواهد برایتان بگویم.نمی دانم چرا ولی فکر می کنم هزار و یکشب را باید یک صدای زنانه بخواند برایم.روح شهرزاد دلم می خواهد متجلی شود در زنی که عاشقش باشم و عاشقم باشد و عشق کند از اینکه شب ها بنشینیم کنار هم و آرام آرام برایم هزار و یکشب بخواند...می دانم که روزی زنی که عاشقش باشم برایم هزار و یکشب می خواند،می دانم!