گفتا زکه نالیم

من رادیو زمانه را دوست دارم.تقریبن نبوده روزی که سر بزنم به وب سایتشان و دست خالی برگردم.پیرو این ماجرا جناب آقای جامی و تلاش ایشان برای راه اندازی و مدیریت چنین مجموعه ای را ستودنی می دانم.تمام این ماجرا های اخیر که منجر به خلع ید از آقای جامی شد در نوع خود تلخند اما تلخ ترین بخش ماجرا نوشته امروز عباس معروفی در سایت زمانه بود که همین الان چک کردم و دیدم از روی سایت برداشته شده...آقای معروفی در این نوشته ،مهدی جامی را متهم کرد به خودرایی،ایجاد کسر بودجه و مدعی شد آقای جامی بیشتر از رادیو زمانه به موقعیت خودشان اهمیت میدادند و در آخر فرمود مهدی جامی به او پیغام داده که سرهنگ است و ستوان نمی شود-پذیرش مقامی پایین تر از قبل.

من نمی دانم حق با کیست؟معروفی درست می گوید یا جامی اما ته ته این ماجرا خیلی تلخ است.تلخ از این رو که ما می توانیم شاهد باشیم روشنفکران لیبرال مسلک ما،خارج از ساحت قدرت و بدون اینکه پای دلار های نفتی در بین باشد چطور دارند با هم برخورد می کنند.این آن یکی را متهم می کند.آن یکی مدعی سرهنگی است...و همه دعوا سر قدرت اندکی است که زمانه داشت.حالا فرض کنید بخواهیم اختیار یک مملکت را بدهیم دست این حضرات،فکر می کنید واقعن اوضاع خیلی بهتر از حالا خواهد بود؟

زمانی که حرف کشتار های سال ۶٧ یا خشونت های خیابانی اوایل انقلاب می شود اولین چیزی که از ذهنم می گذرد این است که اگر چپ ها یا مجاهدین یا هر گروه دیگری صاحب قدرت در ایران می شدند وضع ما تغییری می کرد؟شرط می بندم که نه فقط حالا به جای گرامی داشت زندانیان اعدامی چپ،هر سال توی وبلاگ هایمان از نقض حقوق انسانی فعالان مذهبی می نوشتیم...این مملکت رسمن پر است از خرده دیکتاتور،از منادیان منم منم و درست نمی شود مگر با مرور زمان و با تغییر فرد فرد ما، با تلاش آگاهانه ما برای انسانی بهتر بودن...دندان طمع را از تغییرات بنیادین در کوتاه مدت بکنیم،دیکتاتور کوچک درونمان را ببینیم و سعی کنیم به آدم هایی دموکرات مسلک تبدیل شویم.به نظرم هیچ راه میانبر دیگری نیست