افتخار به بشریت داده،متولد می شویم

سی و یک سال پیش چند ساعت دیگر...خوب حالا که فکر می کنم من از همان اول تکلیفم را با محیط اطرافم مشخص کردم،نخواستم که به دنیا بیایم.دکتر مجبور شد به روش های غیر انسانی مثل چنگک و فورسپس و اینها متوسل شود و مرا بیرون بکشد.دقت فرمودین؟بیرون بکشد

من سی و یک سال وقت داشتم فکر کنم که چرا نخواستی به دنیا بیایی؟خوب تا قبل از سی سالگی زرت و پرت هایی چون دنیا جای بدیست و زمین بزرگ و پاک نیست و از این حرف ها لذت خفنی دارد.به خصوص آن تلالو دو زاری روشنفکرانه که به آدم می دهد-و من نمی دانم چه سریست در روشنفکری که انگار هر چه به شیر گاز نزدیکتر باشی،منور تری-اما سی سالگی یک اتفاق جادویی است که پای آدم را می آورد روی زمین سفت واقعیت،توی این یک سال فکر کردم که چرا نمی خواستم به دنیا بیایم؟ و فکر کنم حالا جوابش را می دانم:مساله صرفن لذت خفن بطالت بود،آنجا داشت به من خوش می گذشت و اصلن چرا باید آدم جایی که دارد بهش خوش می گذرد را ترک کند؟من فسقل این را می دانستم اما آن دکتر خر احساس می کرد اگر بگذارد من آن جا بمانم به سوگند کوفتی بقراطش خیانت کرده فلذا متوسل به خشونت شد

حالا می دانم من دیوانهء لذت بطالتم و کلن مسوولیت و سخت کوشی خر است.این حرف های یک آدمی است که تا ساعاتی دیگر به دنیا می آید و مثل فرشته ها پاک و جگر است...آدمی که دارد کم کم یاد می گیرد شادکامی در روزمرگی است.آدمی که دارد یاد می گیرد بخاطر غصه چیز هایی که ندارد لذت آنچه که دارد را بر خود حرام نکند و این آموزش آنقدر کیف دارد که آدم به هر بهانه ای برایش جشن بگیرد،مثلن به بهانه حضور در سی و دو سالگی!

تولدم مبارک!