من و همینگوی

وبلاگ نوشتنم نمی آید.شاید بخاطر این دور بودنم از فضای سرگرمی ها ذهنیم؛دیدن فیلم و خواندن کتاب؛ باشد.دیدن و خواندن همیشه به من ایده می دهند برای نوشتن.شاید هم به دلیل همین فضای استانه باشد که این روزها دارم درش زندگی می کنم.آدم آستانه مال، نه روایتی از گذشته دارد نه حرفی از اینده...اما حس می کنم دارم در همه جبهه ها از آستانه می گذرم.

همینگوی در کتاب« پاریس جشن بی کران»جایی در مورد حس اینکه نمی تواند دیگر بنویسد گفته و اینکه با عبارت« هی ببین تو قبلن نوشتی پس باز هم می توانی بنویسی» خودش را تسکین داده...حالا حتمن باز هم می شود مدام و پیوسته نوشت

پی نوشت سانچویی:ارباب!ارباب!تو و همینگوی رو دارن کجا می برن دیگه؟بابا همینگوی!