در شب سرد زمستانی

احمدرضا احمدی دارد دکلمه می کند«در شب سرد زمستانی،کوره خورشید هم،چون کوره گرم چراغ من،نمی سوزد».با خودم فکر میکنم هر چقدر نمی توانم با شعر هایش ارتباط بر قرار کنم،دکلمه هایش را دوست دارم و آن حزن آشنای صدا را...دلم گرفته،دل کندن از آن خانه برایم سخت بود،سخت است.فقط خودم می دانم معنای این جابجایی چیست و چرا باید انجام می شد و ....شوخی نیست،چهار سال عمر گذراندم آنجا،چهار سالی که از یک پسر بچه یک مرد ساخت...دلتنگم و مثل همه ثانیه های دلتنگی،بهانه می گیرم.آن همه گذشت،این نیز بگذرد

پی نوشت:رفتم خانه سابق و برس مستراح شویی را آوردم.برندارید نفری یک برس بگذارید زیر بغلتان و بیایید اینجا،تازه بعد پز هم بدهید که با حرکت دلاورانه تان امنیت روانی بنده کمترین را،فراهم آورده اید.برس هست!