غیبت صغری

از آن معدود مواردی است که می خواهیم برویم ولایت مان و ولایت رفتن مان نمی آید یعنی کلن جل الخالق...دلم همین تهران، تنهایی و غصه بازی و فیلم بازی و اینها می خواهد اما الان نرفتن چند تا آدم عزیز دیگر را چنان غصه دار می کند که با یک محاسبه ساده هزینه-فایده ترجیح بدهم به کودک درون بگویم بابا جان می رویم آنجا یواشکی غصه می خوریم و کتاب می خوانیم اینها...به خدا!

غرض وصف غصه نبود که...می خواستم عرض کنم یک چند روزی حواستان به وبلاگستان باشد،هی بیایید به اینجا سر بزنید که بازدید کننده هایش تنزل نکنند و بدانید و آگاه باشید که هر چند از روزی ۴ تا پست نوشتن خبری نیست اما روزی یکی را به سبیل شاه عباس قول می دهم بنویسم

پی نوشت:سرکار خانم نون که یک تنه روزی صد بازدید اینجا را با شخم زدن آرشیو موجب می شوید،باعث مزید امتنان خواهد بود اگر حد فاصل پست هفتصد و خرده ای که تا حالا خوانده اید و پست هزار و دویست و خرده ای فعلی را با تقسیم کار مناسب ظرف این چند روز سامان دهی فرموده و بازدید نمایید