قصه

نوشته نمی شد...دیروز بی تاب بودم و نمی دانستم با خودم چکار کنم.یاد ناهید افتادم که می گفت عواطفی را که نمی شود ابراز کرد صرف کار خلاقه کنید تا کمترین صدمه را به خود و دیگران بزنید.هی فکر کردیم خلاقیت از کجا بیاوریم در این سر سیاه زمستانی.یادم افتاد ایده فیلم نامه ای داشتم که گذاشته بودم برای وقت فراغتی تا انجام شود و دیدم روز مبادا حتمن می چربد بر وقت فراغت

شروع کردم به نوشتن و موثر بود. چنان که سر بلند کردم دیدم ساعت یک است و وقت خواب...اما نتیجه کار چیزی نبود که راضیم کند،چیزی نشد که دوست داشته باشم.جواب نمی داد.قصه رکاب نمی داد به من.قصه نوشتی تا بحال؟زنده است برای خودش،نمی گذارد تو برایش تعیین تکلیف کنی.از یک جایی به بعد نمی دانی تویی که داری قصه می نویسی یا قصه است که دارد آن عمیق ترین لایه های ناخوداگاه تو را روایت می کند.نمی خواست که ان طور نوشته شود و تمام دیشب هر وقت که چشم باز می کردم ذهنم را می دیدم که دارد کندو کاو می کند و الان فکر کنم بدانم این قصه چطور دوست دارد نوشته شود و عجله دارم زودتر بروم خانه و بنویسمش...ببینیم این سبک جدید راضیم یا در واقع راضیش می کند؟