دغدغه

حکایتی است در فیه مافیه اگر اشتباه نکنم که می گوید درویشی بر در خانه مرد متمولی رفت و خواهان صدقه شد.بعد از کلی درخواست تکه نان خشکیده کوچکی صدقه گرفت.درویش با عصایش شروع به کوبیدن و خراب کردن سر در مجلل خانه مرد کرد و چون با اعتراض او روبرو شد گفت«یا در به اندازه نان کن،یا نان به اندازه در»

همچنان دارم به حرف های دیشب مان فکر می کنم.آنجایی که گفتم برایم این خلوت امن چند ساعته شبانه که می نشینم به کتاب خواندن، نوشتن، فیلم دیدن انقدر مهم است که نمی خواهم با درگیر کار بیش از این و پول در آوردن بیشتر خرابش کنم و شنیدم که بالاخره زندگی ساده ای هم که تعریف می کنی خانه می خواهد امنیت می خواهد و...

فکر کردم و هنوز دارم فکر می کنم-اصلن همین چند خط نوشته خودشان بلند بلند فکر کردن است-که نکند ماجرای من هم شبیه همان حکایت درویش فیه مافیه است.نکند دارم باز خیال بافی می کنم و اصلن زندگی مشترکی نباشد که بشود هم عشق معرکه زنی را دریافت کرد و هم آن حریم ساده زیستی را که لازمه دیدن و نوشتن و فکر کردن است حفظ کرد...نمی دانم ولی فکر نکنم اگر یک روزی برای مثلن خریدن خانه یا کار هایی از این دست مجبور شوم به آب و آتش بزنم و آن امنیت ذهنی حالایم بر باد برود،آدم خوشحالی باشم و اگر آدم خوشحالی نباشم چطور می شود یک رابطه شاد دو نفره داشته باشم؟اینها سوال های جدی و مهمی هستند که شاید بد نباشد بیشتر به انها فکر کنم.

پی نوشت ١:یعنی جدن زنی نیست که من را مسوول امنیت خودش،مسوول خانه خریدن برای زندگی مشترکمان و...نداند؟یعنی زنی پیدا نمی شود که توقعش از من به اندازه نیمی از یک زندگی مشترک باشد؟من نمی دانم چرا ناامید از یافتنش نیستم پس؟

پی نوشت ٢:من از آنهایی نیستم که زندگی راحت را بد بدانم یا به دنبال ریاضت کشی باشم.از ریسک هم فراری نیستم.همین حالا فکر کنم مجموع پرداختی هایم بابت وام و قسط و اجاره خانه حدود نهصد هزار تومانی در ماه باشد اما این دیگر حد اعلای ریسک پذیری من است و بیشتر از این امنیت ذهنیم را بهم می ریزد.برای شفاف تر شدن مسوولیت پذیری من در دنیای مادی تا آنجاست که ماشینی زیر پایم باشد،پول به اندازه حوایج اولیه در جیبم و سقفی بالای سرم،حالا ماشینش روآ بود یا بی ام و هیچ فرقی بحالم ندارد،سفر خارج نرفتن،اثاثیه لوکس