تلخی تازه’ ترس

و این بازی ترس ها تمام نشده رضا...اصلن مگر تا وقتی انسانی جایی می ترسد می شود پرونده ترس را بست؟می دانی رضا زخم هایی هستند که عمقشان خیلی کهن است.گفتم عمقشان؟تو بخوان عمرشان!زخم هایی هستند که عمق هر کهن الگوی انسانی را نشانه می گیرند و این زخم ها ترس های خاص خودشان را دارند.

بسته به آدمش رضا،ماجرا فرق می کند.یکی از شکست می ترسد،از کامل نبودن و ترسش چنان ریشه دار است که یاداور رنج همه انسان هایی است از بدو خلقت گونه انسان تا به همین امروز، که شکست خورده اند.دیدی این آدم ها حتی وقتی توی یک بازی منچ و مارپله هم می بازند عزا می گیرند و غصه می خورند؟دیدی چقدر رنجشان به نظر ما مضحک و بی جاست؟ما می دانیم که محملی برای چنین رنجی نیست و نمی دانیم که این آدم الان نه به باختن در یک بازی مارپله که به ترسی به قدمت بشر دارد پاسخ می دهد،ترسی به قدمت بشر برای نباختن و کامل بودن!

اینجوری می شود که یک سری آدم ها اصلن با یک سری ترس های ویژه به دنیا می آیند.بین همه ضعف ها،هر کدام ما چشم اسفندیار خودمان را داریم،فقط یک چیز است که این طور بی بدیل ما را به زانو در می آورد و برایمان کابوس می سازد.بسته به آدمش رضا ماجرا فرق می کند.یکی از شکست می ترسد،یکی از نداشتن قلمرو،یکی از  وابستگی،یکی از نبود امنیت و یکی هم می شود مثل من،ترس کهن الگوییش می شود هراس بی وقفه از طرد شدن و ترک شدن توسط زن مهم زندگیش!

آدم هایی مثل من برایشان سن و سال مطرح نیست.نوزاد هم که باشند هراسانند زن مهم زندگیشان-مادرشان- ترکشان کند.اینطوری می شود که احتمالن با بی پاسخ ماندن اولین گریه،اولین خواهش، قهر می کنند و از سینه مادر شیر نمی خورند،همانطور که من قهر کردم و هر چه کردند نخوردم.آدم هایی مثل من همیشه این ترس را روی دوش شان این سو و آن سو می برند.مثل صلیب می ماند رضا که به دوش کشیده ای و با خودت می بری و هر جایی ممکن است برایت بشود جلجتا و هر زنی که برایت مهم شود می تواند میخ صلیبت را بکوبد...اینطوری است که واکنش من و مثل من نه به یک پاسخ ساده منفی از طرف زن مهم زندگی مان که جوابی مهیب بر اساس رنجی است که در حافظه روانی ژن انسان ذخیره شده،رنجی حاصل جمع غصه تمام مردانی که از زمان حضرت آدم تا بحال زنان زندگی بخش شان،ترکشان کرده اند

و من نمی دانم رضا روزگار چرا این همه اصرار دارد گوش آدم را بگیرد و به زور در موقعیت هایی بنشاند که دقیقن از ناحیه پاشنه آشیلت ضربه بخوری،با رنج اسطوره ایت روبرو شوی،ترس جاودانیت را مدام ببینی و تجربه کنی...نمی دانم چه چیزی باید یاد بگیری تا این بازی تمام شود و این چنان عاصی ات می کند که بعضی وقت ها با خودت می گویی ببین چه خنگی هستم که مدام امتحان می گیرند و رفوزه می شوم و باز روز از نو روزی از نو...ترس هایی هستند رضا،که سرنوشت لعنتی مایند و خدا می داند رضا من از هیچ چیزی به اندازه این قبیل ترس ها نمی ترسم