رجب طیب اردوغان و ترکیه حسرت برانگیزی که ساخته است

اولین بار در نوشته های سید ابراهیم نبوی خواندم که در دهه چهل شمسی الگوی توسعه مان ژاپن بود،در دهه پنجاه کره جنوبی،در دهه شصت مالزی،دهه هفتاد ترکیه و احتمالن دهه هشتاد افغانستان...از تلخی گزنده این طنز که بگذریم ترکیه همیشه برای ما دریچه ای برای تجربه جهان بیرون بوده...در عهد مشروطیت بعضی از مشروطه خواهان استانبول را مامن تبعید یافتند،رضا خان پس از سفر به ترکیه و ملاحظه اصلاحات مدرنیستی آتاتورک،بازی کشف حجاب و مدرنیته تحمیلی از بالا را در ایران به راه انداخت.یک دورانی نجم الدین اربکان و حزب رفاهش الگوی تکنوکرات های اسلامی در ساختار حاکمیت ایران شد و حالا من فکر می کنم باید امیدوار باشیم ترکیه بار دیگر الگوی ایران و سیاستمدارانش قرار بگیرد.

جبر اقتصادی-تورم کمرشکن-به همراه زور سیاسی اتحادیه اروپا نظامیان لائیک ترکیه را واداشت به انتخابات آزاد تن دهند و اسلام گرایان به رهبری رجب طیب اردوغان قدرت را در کشور به دست گرفتند.اتحاد ملی ناشی از این امر چنان کرد که رشد اقتصادی ترکیه به هشت درصد،تورم مثال زدنیش به نه درصد و فضای صلب سیاسی اش به یکی از شکوفا ترین جوامع خاورمیانه بدل شد.کمال درویش سکولار دست در دست رجب طیب اردوغان اسلام گرا نهاد و ترکیه ای نوین خلق شد.ترکیه ای مثال زدنی و حسرت بر انگیز.ترکیه ای که به هنگام حمله آمریکا به عراق اجازه استفاده از پایگاه ای نظامیش را به آمریکا نمی دهد،با سیاست های خاورمیانه ای ایالات متحده مخالفت می کند و سرانجام نخست وزیرش دیروز شیمون پرز صهیونیست را چنان می نشاند سرجایش،که نمی شد به او افتخار نکرد.ترکیه همه این سیاست ها را داشته و باز در جهان قدر دیده،اقتصادش رشد کرده،تورمش کاهش داشته و اعتبار بین المللی اش چند برابر شده...این تنها نتیجه وحدت ملی میان تکنوکرات های سکولار و اسلام گرایان میانه رو در ترکیه است.ترکیه با این وحدت ملی دموکراتیک بدل به الگویی برای جهان اسلام شده،جهان اسلام مطمئنن الگوی خود را در رجب طیب اردوغان خواهد جست و نه در دون کیشوت هایی که با سوزن و نخ به جنگ آسیاب های بادی می روند و این میان می ماند یک حسرت که چرا ایران به راه ترکیه نمی رود و یک امید که نظامیان صاحب قدرت در ایران از همتایان ترکشان بیاموزند بدون وحدت ملی مبتنی بر یک جامعه چند صدایی،پذیرش رای دموکراتیک ملت و اصلاحات عمیق اقتصادی توام با تنش زدایی در سیاست خارجی ما به ناکجایی می رویم که واقعن ممکن است الگوی توسعه بعدی مان را از افغانستان اخذ کنیم