تکاپوی شدن

دیشب که داشتم برایت حرف می زدم،گفتم الان می دانم از زندگی ام چه می خواهم.تصویری که از خودم دارم و چیزی که خوشحالم می کند شفاف تر و واقعی تر است،خواسته های روحم را بیشتر میشناسم و فهرست آرزو هایم تغییر یافته...نویسنده به استحضار خوانندگان می رساند که بین قبل سه نقطه و بعدش حدودن نیم ساعت فاصله افتاده و در این مدت نویسنده معزز داشته آرشیوش را می گشته ببیند آن پستی را که راجع به فهرست ارزوهایش نوشته بود پیدا می کند یا نه،پیدا می شد می نشستیم به تفاوت این دو فهرست ظرف کمتر از دو سال می خندیدیم و عشرت می کردیم.کدام دو فهرست؟آن قبلیه که مفقود است و این فعلی که هنوز ننوشتمش...کجا بودیم؟

تصویری که این روزها از خودم دارم بیشتر به جانم می نشیند.می دانی آدم توی زندگیش برای اینکه تایید آدم های مهم اطرافش را بگیرد مثل والدین یا حتی معلم ورزش کچل چهارم ابتداییش و همین طور برای فرار از ترس ها و ناامنی هایش،شروع می کند به تغییر چهره دادن،ماسک زدن،ادا در آوردن و بعد از یک جای قصه یادش می رود که ماسک زده،که این دیگر خودش نیست،که مسخ شده و می دانی بدترین اتفاقی که می افتد این میان چیست؟آدم آرزو های روحش را گم می کند.کمپبل اسطوره شناس جمله معروفی دارد که می گوید«وجد خود را دنبال کنید».وقتی خودت نیستی،روحت و پشتبندش  وجد روحت گم می شوند.این جور وقت ها در بهترین حالت می شوی آدم موفق و نه آدم خوشبخت و خدا می داند بین این دو مفهوم هیچ همبستگی الزامی وجود ندارد.در مورد خودم آن تصویر آدم مسوول جاه طلب در دنیای مادی،تحلیل گر اخلاق گرای منطقی،آرزو های خودش را تحمیل کرده بود.حتی تا همین دو سال پیش هم تحمیل کرده بود.اما حالا تصویری که از خودم دارم به حقیقت نزدیک تر است.دارم وجدم را دنبال می کنم.لذت آن بیست و پنج هزار تومان حق التحریر اعتماد ملی،لذت نوشتن چند خط فیلم نامه،شور دلپذیر حرف زدن از اسطوره ها و ارتباطشان با روانشناسی...وجد روح من باید یک جاهایی در همین حوالی باشد نه در بی ام و ایکس تری و دفتر کار برج آرمیتا و تحلیل گر بازار نفت و مدیر عامل فلان شرکت زنجیره ای بودن...داشتم مسیر را اشتباه می رفتم و حالا فکر کنم بدانم مسیر درست روح من چگونه است و از کجا می گذرد