از نوشتن

دقیقش را برایتان بگویم آبان ٧٧ بود.دنبال کار می گشتم و آگهی دیدم در روزنامه همشهری که پژوهشگر می خواستند.رفتم و استخدام شدم در دفتر کوچکی بالای میدان فاطمی تا برای فرهنگ نامه دفاع مقدس بنویسم-یادم بیاندازید یک بار برایتان ازین دفتر مفصل بگویم که داستان ها داشت-اولین درآمدم از راه نوشتن همین جا کسب شد.بعد دانشنامه زبان و ادب پارسی بعد دایرت المعارف تشیع و خانم محبی بی نظیر بعد دیگر هیچ...دیگر مجبور شدم تن بدهم به زندگی که تلاش معاش امان چنین تفنن هایی را به من نداد.این فاصله ماند و ماند تا حدود دو سال پیش که مقاله ام را همشهری ماه چاپ کرد و سی هزار تومان حق التحریر داد بابتش.به جان خودم آن سی هزار تومان اندازه سی میلیون تومان برایم ارزش داشت...حالا از دیشب دارم به این قرارداد سیما فیلم توی دست هام نگاه می کنم و کیفش را می برم.بدون یک روز دوره آکادمیک دیدن،با اولین تجربه فیلم نامه نوشتن توانستم قرارداد ببندم.حالا من یک قرارداد دارم،حالا دارم فیلم نامه می نویسم و بی هیچ پرده پوشی به خودم افتخار می کنم.من دارم یک ترانه پاییزی می نویسم!

پی نوشت:باید خیلی خوشحال باشم نه؟اما انقدری که فکر می کردم نیستم.دلیلش را حالا می دانم.من احتیاج دارم مدام زنی باشد در زندگیم که پناه هراسم باشد و شریک شادیم.زنی که عاشقش باشم.دیروز هی داشتم می گشتم درون خودم که چرا این شادی کامل نشد؟چرا نرفتی بنویسی ازش و نمی فهمیدم تا آخر شب کشفش کردم.معشوقی نبود که با هیجان برایش تعریف کنم و بگویم ببین...!این باید ضعف من باشد که خودم با خودم کامل نیستم اما حقیقتش رفع این نقص چنان زمان بر به نظرم می آید که در کوتاه مدت امیدی نمی بندم به آن...نبودی دیشب که برایت تعریف کنم ببین برای اولین فیلم نامه ام قرارداد بستم،نبودی و از کیسه ام رفت،به همین سادگی!