آن اشک های بی مقصد

قبل از پونک سوار شدم،بعد پونک شروع کرد به اشک ریختن.مسافر کناریم،دخترکی که سمت چپم نشسته بود.تاکسی تاریک تر از آن بود که بتوانم چهره اش را ببینم فقط فهمیدم چشم های درشتی دارد،بی صدا اشک می ریخت و بعضی وقت ها معلوم بود توان پنهان کردن هق هقش را دیگر ندارد...دلم می خواست دستم را بیاندازم دور شانه اش،سرش را بگذارم روی شانه ام و بگویم ببین دختر جان حالا با خیال راحت گریه کن،بی هیچ حساب و کتاب  و فکر و خیال بعدی،کنار آدمی که احتمالن چند دقیقه دیگر از تاکسی پیاده می شود و تو هرگز دیگر نمی بینی اش گریه کن...یک وقت هایی آدم باید کسی را داشته باشد که بتواند سر بگذارد روی شانه اش و گریه کند و بعد بگوید مرسی و برود پی کارش...یک وقت هایی آدم حتمن باید با کسی گریه کند