ایران من

امیر برای آن پست ایران خودرو... کامنت گذاشته که«جسارتن آن روز که دم می زنیم از این که هنوز به مرتب شدن اوضاع خوش بین هستیم و حالا حالاها فکر کندن از ایران اسلامی را نداریم، این مسائل را نیز باید با جان و دل پذیرا باشیم».روی سخن با من است.منی که هزار بار لااقل گفته ام من اینجا ریشه در خاکم،من اهل رفتن نیستم، من می مانم و ...به حرفت فکر کردم امیر خیلی خیلی عزیزم و به اینکه هی مرد راستی چرا نمی روی؟چرا کوله بار سبکت را جمع نمی کنی رهسپار یک گوشه دنیا شوی؟راستی چرا امیر حسین؟

و جوابش خیلی ساده است.زمانی وطنت برایت یک دوست است،ناباب که شد رهایش می کنی؛بعضی وقتها معشوق است،خیانت که کرد ترکش می کنی؛شاید وطن بشود پدر یا مادر،آزارت که داد قهر می کنی و می روی...اما برای آدمهایی مثل من، امیر وطن همه اینها هست و هیچ کدام از اینها نیست،برای آدم هایی مثل من وطن می شود فرزند.تو مادر سرزمینت می شوی و رنج میهنت می شود رنج تو،تو پدر مملکتت میشوی و غصه اش،درد های جاودان تو اند.ایران دیگر نه دوست،معشوق یا خانه من که انگار فرزند من است و کدام پدر و مادری را دیده ای که بتوانند دل از فرزند ،حتی فرزند ناخلف برکنند؟ایران من،فرزند من است.بهتر از هر کدام شما می دانم چه کژی هایی دارد و بیشتر از هر کدام شما نگران فردای اویم،چون فرزند من است امیر و این حس را به هزار کتاب هم نمی توانم وصف کنم برایت که چطور میشود میهنت بشود فرزندت؛غرورش، غرورت؛رنجش،رنجت و نتوانی به هیچ قیمتی دل بکنی از آن...فقط می توانی آهسته آهسته به تنگت که می آورد گوش محرمی بیابی و از فرزندی که ناخلف شده بعضن،گلایه کنی...امیر خوب من!هیچ وقت این گلایه نشان دل کندن هیچ پدر و مادری از فرزندشان نیست،این گلایه فقط استخوان سبک کردنیست برای اینکه فردا باز هم از نو و بیشتر از قبل،فرزندت را دوست بداری و من ایرانم را همین گونه دوست دارم...ایرانی که فرزند من است!