لرزیدن چو بید

مرا می ترسانید.تا بحال اینطور به ماجرا نگاه نکرده بودم.این جمع شدنتان،این خشم پنهان کلامتان،این رخت سیاه نپوشیده برای آرزوهای بر باد رفته، همه و همه اینها مرا می ترساند.می ترسم از رسیدن به شصت سالگی و می ترسم دستهایم خالی باشند مثل شما...از دست ها حرف می زنم و نه از جیب ها.دست ها... قلب ها... آن همه آرزوی تند و سرکش بیست سالگی،امید ملایم سی سالگی.کو کجاست؟یعنی باید در آن لحن خشمگین پیدایش کنم که فریاد می زد«من مگه چکار کرده بودم که اخراجم کردن»؟شما شش نفر ترساندید مرا.با شما عزیز ترین هایم هستم که شصت ساله اید،رویاهایتان گم شده و تفریح شب نشینی تان، حرف زدن از مردگان همین حوالیست...شما مرا می ترسانید،روح من این یکی را دیگر تاب نمی آورد!