از بی کرانگی آن لحظه

همه شهر را بگردی به دنبال چنین چیزی،روزها و روزها شوق کودکانه ات را برای زودتر دادن این هدیه مهار کنی و بعد به روزش،بسته را بدهی. کمی دور تر بنشینی و تماشایش کنی که دارد کادو اش را باز می کند و همه ترس جهان بریزد توی دلت که دوستش خواهد داشت یا نه و همان لحظه بفهمی هراست نه از دوست نداشتن هدیه،که از دوست نداشتن خود توست.بازش کند،ذوق کند و تو غرق شوی در شعف چشمانی که می دانند ملکه قلب تو اند