پدرم

امیراحمد یک بار برایم نوشت«...پسر بزرگ/زخم های پدر را به ارث می برد/پسر کوچک/رویاهای پاشیده اش را...»

دیشب توی خوابم آمدی...انگار داشتی برایم قصه می گفتی یا شاید کابوست را تعریف می کردی،بعد که بیدار شدم فکر کردم خدایا من همه عمرم دویدم و جنگیدم تا از تو بگریزم،تا تو نباشم و این روزها هر لحظه بیشتر می بینم که تقدیر من تویی و هیچکس در سراسر این جهان خدا،به اندازه تو روی زندگی من تاثیر نگذاشته...شاید وقتش باشد من دیگر فرار نکنم،بیایم،بایستم،ببینم شاید که شد و آشتی کردیم پدرم!

پی نوشت:یک روزی اگر عمرم به دنیا بود و شجاعتم توی مشت هایم،شاید برایت گفتم همه این سال ها،هر کاری که کردم،هر قدمی که بالا رفتم نگاهم به پشت سرم بود،به تو که شاید بشود توی دلم بگویم« آخیش حالا به من افتخار می کند»