از دل ضعف رفتن ها

در شرکت را که باز می کنم می دود تو،بی تفاوت از کنار سلام من می گذرد یعنی که تو را ندیدم،شروع می کند نام کوچک پدرش را بلند بلند صدا زدن و می رود سمت اتاق پدرش،مادرش که از پی می آید صدا می کند«عمو رو دیدی؟جواب سلام دادی؟».با مادرش احوال پرسی می کنم و می گویم«آره یه سری برام تکون داد»...پرت می شوم به یک روز زمستانی ۴ سال پیش که وروجک تازه به دنیا آمده بود و بر می گردم به اینکه همین بزرگ شدن سریع او شاید نشان دهد عمرم با چه سرعتی دارد می گذرد

این دو شریک دیگر شرکت هم هر کدام عکس قاب شده بچه هایشان را گذاشته اند روی میز و اقرار می کنم من هر بار که می روم توی اتاق دلم ضعف می رود برای اینکه یک روزی عکس نی نی گولوی خودم را بگذارم روی میزم،در مورد قد کشیدنش حرف بزنم،یا در مورد شیرین زبانیش یا ...آدم است دیگر یک وقت هایی دلش چه چیز ها که نمی خواهد!

پی نوشت:دلم ماجراجویی نمی خواهد،حتی جک اسپاروی درون هم دیگر وقتی تصویر امنیت را می بیند رم نمی کند و نمی گریزد و شما نمی دانید این که جک اسپارو راضی باشد به جای لنگر کشیدن و دنبال جزایر متعدد گشتن،بیل دست بگیرد و جزیره اباد کند چه دگرگونی عمیقی در من محسوب می شود