کسوف

و بعد یک روز صبح چشم باز می کنی،میبینی هیچ چیز نمانده :نه غصه نه خشم نه بغض نه حسرت نه امید-که قرار است آخرین چیزی باشد که از کف می رود-می بینی هیچ چیز نمانده و خلایی بد مثل یک سیاهچاله بی رحم دارد تک تک سلول های قلبت را به درون خودش می کشد...آدم دلش نمی خواهد این روز برود سر کار،نمی خواهد حرف بزند،نمی خواهد بماند خانه،اصلن آدم آن روز نمی خواهد ترین روز خدا را تجربه می کند...

این روزهای بد خدا،به خدا زنی باید باشد که بفهمد الان نباید با تو حرف بزند،نباید بپرسد چه شده،نباید سعی کند با تنش یا دستپختش شادت کند،زنی باید باشد که بداند فقط باید آغوش باز کند،سرت را بگیرد بین سینه هایش و بگذارد گرمای عاطفه اش ذره ذره،کم کم ،جای سرمای دهشتناک درونت را بگیرد،زنی که آن برق مهر چشمانش،قانعت کند مه درونت ماندگار نیست!