گذر از آتش سیاوش

سوم آبان بود شاید.رفته بودم خانه محمدفائق،فکر کنم چنان مضمحل به چشم می آمدم که بین حرفها، فائق به شوخی و جدی گفت«ببین من که می شناسمت،دو هفته دیگه سرپایی و دنبال عشق بعدی».یکی دو شب بعد،با آزاده حرف می زدم شبیه حرف فائق را به من گفت:هر دویشان امیر را خوب شناخته بودند ولی هنوز با امیرحسین آشنا نبودند،خودم هم آشنا نبودم.امیری که همیشه بعد دو هفته فارغ بود و دو هفته بعدش باز عاشق این بار ماجرای دل کندنش داستان دیگری داشت.جان داد و دل کند و بینابین این همه رنج، لحظه به لحظه به چشم دید که امیرحسین دارد دنیا می آید.نمی خواهم همه این پنجاه و دو روز را تکرار کنم اینجا...چند روز پیش شنیدم که دوباره داری می نویسی،نشد که بیایم و بخوانمت.روز های خشم بود و من اصلن کاری به این ندارم که این خشم به حق بود یا نه،فقط می دانم که بود و باید به بودنش احترام می گذاشتم.خشم آن چنان چیره بود که می دانستم خواندن هر کلمه از تو آتشش را تندتر می کند حالا هر چه که نوشته باشی...خشمم را کلمه کردم و اینجا نوشتم،گذاشتم واژه شود و شریکش شوم با نزدیک ترین آدم های زندگیم و حالا امروز حس کردم خشم هنوز هست ولی این منم که حاکمم نه او.آمدم و خواندمت و دیگر بغضی نبود و خشمی و حتی چند جا ناخوداگاه لبخند زدم که  نوشته ها ،همان بوی آشنای همیشگی را داشتند،آشنایی که حالا شاید بشود ادعا کنم بهتر از خودش می شناسمش که برای شناختن و دیدن بعضی گوشه های روح هر آدمی فاصله لازم است از او!

حالا من می توانم بخوانمت بدون فوران خشم،بدون گرداب گلایه،بدون حس بی سرانجام ترک شدن...حالا اصلن می توانم تصورت کنم، دست در دست مردی دیگر،حالا اصلن می توانم نه تنها تصورت کنم که فکر کنم در همچین موقعیتی تنها از دلم بگذرد خوشبخت باشی یا بالاتر از آن خودت باشی و شاد...همچنان دلم برای تو فقط شادی می طلبد،این بار اما همان طور که برای هر آدم خوبی که می شناسی دلت خوشبختی می خواهد.دیگر جادویی نیست در این ت و واو که نفسبر کند مرا،که نوشتن یا ننوشتن از آن حرمت داشته باشد...عبور کردم،تمام شد 

شاد باشی و دلخوش

همین!