در ستایش غزل ها

١-بعضی از آدمها مثل مثنوی اند.منظم،قابل پیش بینی،مسوول و هم قافیه....مثنوی ها جان می دهند برای اینکه همکارشان باشی،چشم بسته می شود بهشان اعتماد کرد،با نصیحت کردن و منم منم زدنشان مشکلی نداشته باشی دوستان خوبی هم می شوند اما به عنوان معشوق حوصله سر برند،یک نواختند،جایی برای کشف،جایی برای راز نمی گذارند

٢-بعضی آدمها مثل رباعیند.کوتاه،مختصر و مفید.رباعی ها مسوول نیستند، بیشتر بهشان می آید پیر و مراد و معلم معنوی تو باشندتا دوست و یار،برای دوستی های کوتاه مدت وقتی که خودشان دلشان بخواهد خوبند اما به عنوان معشوق خانه خراب کنند.شترق حرفشان را می زنند و بایدشان را می گذارند وسط سفره ات...آدم شاید نیستند رباعی ها

٣-بعضی آدم ها قصیده اند.ظاهرشان هیجان انگیز است اما دریغ از محتوا.نردبان ترقی را خوب طی می کنند پس اگر قصد پولدار شدن داشتی میشود پایت را جای پایشان بگذاری،بی ثباتند بنا به مصلحت،هوادار حزب بادند و باری به هر جهت.قصیده ها شمشیر سان و رژه اند نه به درد جنگ می خورند نه به درد بزم اما برای رژه مناسبند.به من باشد بی رحمانه می گویم بینشان نه همکار خوب پیدا می شود،نه دوست و نه معشوق

۴-اما بعضی از آدم ها غزل اند و تو هیچ وقت نمی دانی غزل ها در آستینشان برای تو چه پنهان کرده اند.آسمان بهارند در عین اینکه همیشه می توانی مطمئن باشی اگر حتی ببارد این آسمان،خانه خرابت نمی کند.خورشید حتمن در همسایگی این باران منتظر چشمان توست.غزل ها مطابق عرف همکاران خوبی نیستند،دوستان خوبی هم نه ولی رفقای معرکه ایند و معشوق های بی نظیری...مستقلند،همیشه چیزی هست که در غزل شگفت زده ات کند و در عین حال اصول شخصی خودشان را دارند و به این اصول پابندند...آدم باید شانس بیاورد که در زندگیش عاشق یک غزل شود و یک غزل معشوقش...به شرطی که نترسد که غزل ها میترسانند تو را تا ببینند چند مرده حلاجی...از غزل ها نباید ترسید،باید عاشقشان شد!