غول مرحله آخر:خشم!

مرسی که خبر دادی تاواریش...بگویم برایم هیچ اهمیتی ندارد دروغ است،اما می خواهم که هیچ اهمیتی نداشته باشد.آدم هر چه فاصله می گیرد بیشتر می فهمد چقدر اجازه داده با دست های خودش که دلش را بی حرمت کنند.من خودم باید حریم دلم را با چنگ،با دندان حفظ می کردم که نکردم بعد فقط یک وقت هایی حسرت می ماند توی دلت که چرا؟مثل حسرت کتک خوردن توی دعوای بچگی یا فریاد نکشیدن سر کسی که باید فریاد می کشیدی...حسرتش مثل جای خالی دندان دایمی است،مدام جلوی چشم است

خشم این روز ها چنان در من زنده است که واقعیتش جان برار، برای انسانی رفتار کردن ترجیح می دهم نروم نبینم نخوانم،که رفتن و دیدن و خواندن یادم می اندازد چقدر از خودم خشمگینم و من هنوز آماده مواجهه با این خشم نیستم

همین!